na een redelijk (alles (door corona) voorverpakt klaargezet) ontbijt met een lekker kaas-ommeletje,
een mooi gebouw niet zo groot maar in een park met uitzicht op de zee. (een voordeel van zulke moskeen is het feit dat er geen toegang meer betaald hoeft te worden.)
dan verder door allemaal stijl omhoog en voortdurend slingerende straten naar het atatürk pavillion, een huis waarin atatürk echt gewoond heeft en dat nu door de gemeente is ingericht als museum. hier dus wel een toegangsprijs betaald want hier geldt onze museum kaart nog niet. in een prachtig onderhouden tuin bovenop een heuvel ligt dit huis met bos rondom en een prachtig uitzicht want het ligt op ca. 400m hoogte.
binnen is het mooi ingericht met veel oud meubilair en het originele verwarmings systeem met o.a. een grote radiator in de eetkamer met een luikje waarin het eten warm gehouden kon worden...
daarna op weg zuidwaards langs een riviertje (de değirmendere en verderop de coşandere) de bergen in naar het sümela klooster. er is (nog) een stralend zonnetje in een blauwe hemel, dus dan zouden we e.e.a. goed moeten kunnen zien. de laatste km voor de parkeerplaats gaan we stapvoets want iedereen moet eerst bij een ingangsloket betalen (en wij dus niet deze keer, want hier is onze museumkaart wel geldig). en daarna gaat het verder met een busje over de laatste ca. 10km over een weg waar nog overal aan gewerkt wordt en die nog lang niet af is (fijn dat we deze smalle meest nog uit aarde bestaande weg niet met onze eigen auto hoefden te rijden!). aan deze weg zijn ze nog wel een paar jaar bezig, want er moeten nog veel muren, wegen en zelfs bruggen gebouwd worden.
dan komt het eindpunt en worden we eruit gezet bij een aantal souvenier winkeltjes en ernaast ligt een gerestaureerd kerkje met een mooi uitzicht op het sümela klooster in de verte.
hierna moeten we de laatste 500m te voet afleggen over een grotendeels vernieuwd stenen pad met een enorm aantal traptreden met tot slot een stenen trap met ca. 70 treden en dan zijn we bij de ingang van het klooster.
men schreef dat het klooster nu ‘klaar’ gerestaureerd was, en het is een paar weken geleden ook weer ‘geopend’ door mr erdoğan, maar klaar ?
nou dat klopt niet echt, er kan nu wel weer verder naar beneden en in de rondte gekeken worden en een aantal gebouwen inclusief de kerk, zijn gereed en kunnen bezichtigd worden. (hiervoor kon er als eerste opleverings fase na een restauratie-periode van 5 jaar) alleen maar met een aantal personen vanaf een hoger gelegen terras naar binnen gekeken worden).
jammergenoeg zijn al vele jaren geleden de fresco’s waar de mensen bijkomen kunnen, zwaar beschadigd maar die hoger zitten zijn nog in redelijk goede staat.
het is redelijk druk maar iedereen (alleen maar turkse toeristen) heeft mondkapjes op en wacht netjes op elkaar, dus dat gaat prima. maar als de chinezen, amerikanen en andere toeristen weer komen, dan zal het hier wel erg druk zijn!
toch is het de klim wel waard : het is een indrukwekkend gebouw onder een overhangende berg, waar nog steeds bouwarbeiders aan kabels hangen om de berg zo te kunnen aanpassen dat er geen stenen meer naar beneden kunnen vallen. ook in de verderop gelegen gebouwen zijn overal bouwarbeiders werkzaam; het lijkt of er nog erg veel moet gebeuren en het echt helemaal klaar zal nog wel een paar jaar duren!
een week geleden stond in de krant een foto van het binnenhof bij de kerk, waar ze een kerkdienst hielden (ter ere van een soort tweede orthodoxse pasen)
bij de wc’s maken we nog een praatje en laat de beheerder daar een filmpje zien van een week eerder toen de regen met bakken uit de hemel viel en alles er heel anders uitzag of beter gezegd onzichtbaar is en onbegaanbaar wordt!
na de afdaling naar beneden brengt het busje ons terug naar onze huurauto (het is een peugeot 301, een redelijk grote familie auto) en rijden we naar coşandere (het plaatsje heet hetzelfde als de rivier die erlangs loopt) en gaan we in een houten restaurannetje
plaatselijke specialiteiten als lunch eten (o.a. kuymak wat een soort soep van ei, boter en veel kaas is, het lijkt ook wel wat op kaasfondue)
en dan rijden we terug via maçka, een wat groter plaatsje daar midden tussen de bergen met een aantal groter hotels,
naar trabzon waar we wat in de binnenstad rondlopen. midden in de oude stad (men beweert dat de stad wel 4000 oud is) bij een vallei die in een mooi park (het zagnos vadi park) veranderd is, vinden we een gezellig cafeetje (het akademi cafe) waar we een soort spa citroen drinken (want tonic kennen ze hier nog niet...).
voor het avondeten gaan we 10km westwaards naar akçaabat, waar de autoverhuurder mustafa ons een restaurant heeft aanbevolen waar ze misschien alwel de zwarte zee specialiteit hamsi hebben. na lang overleg kunnen we er toch hamsi eten, want het seizoen is eigenlijk nog niet begonnen en de weinige porties die er waren, waren eigenlijk al aan andere mensen beloofd; maar het is toch gelukt en we hebben erg lekkere hamsi gegeten in een restaurant dat wat hoger ligt, dus met een mooi uitzicht op de zwarte zee en het restaurant heeft de naam laz ve gaz, wat leuk verzonnen is want snel uitgesproken wordt het lasvegas maar vertaald staat er laz (bijnaam van de inwoners van het zwarte zee gebied) en gas. de laz zijn in turkije net zoiets als de belgen bij ons, er worden veel mopjes over deze vrolijke maar vaak domme mensen gemaakt...
hamsi’s zijn kleine visjes, die op ansjovis lijken en gebakken worden en dan met huid en haar opgegeten kunnen worden.
de lucht is nu al aardig dichtgetrokken met dikke wolken, wat klopt met de weersvoorspelling dat er een flink regenfront verwacht werd voor vannacht en morgen. hier het uitzicht uit ons hotel vanmorgen en vanavond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten